مهدی بیجان سعدآبادی، تنها ملی پوش رسمی کیک بوکسینگ آذربایجان شرقی که سابقه کسب عناوین قهرمانی در مسابقات بین المللی را دارد، در سال 97 موفق به کسب مدال طلا مسابقات کیک بوکسینگ جام کشوری شده است. وی متولد سال ۱۳۷۰ شهر تبریز بوده و دانش آموخته کارشناسی رشته علوم ورزشی می باشد.
بیجان در گفت و گوی صمیمانه ای که با او داشته ایم به عدم حمایت مناسب از ورزشکاران حوزه قهرمانی، ظهور قارچ گونه سبک های مختلف کیک بوکسینگ که فاقد اعتبار بین المللی هستند، برنامه ها و نحوه تمرینات خود و قول قهرمانی در مسابقات آسیایی اشاره کرده که ماحصل گفت و گوی انجام شده تقدیم مخاطبین عزیز می گردد.
برای شروع از شاخص ترین مقام هایی که تا به امروز بدست آورده اید صحبت بفرمائید.بنده از سال ۸۳ این رشته را شروع کردم و موفق به کسب چندین قهرمانی استان و کشور شده ام، در سال ۹۳ مدال طلای فستیوال جهانی استانبول را کسب کردم و همچنین سال ۹۶ مدال برنز مسابقات جهانی او اسپورت هندوستان رو کسب کرده ام.
البته این عناوین قبل از این بود که با کیک بوکسینگ واقعی و رسمی آشنا شوم و بعد از عضویت در انجمن کیک بوکسینگ واکو ایران در سال ۹۷ در مسابقات جام کشوری کیک بوکسینگ طلا آوردم و با دعوت شدن به اردوی تیم ملی توانستم نظر مربیان را جلب کرده و عضو تیم ملی کیک بوکسینگ شوم و در حال حاضر تنها ملی پوش رسمی کیک بوکسینگ در استان می باشم.
ورزش کیک بوکس را چطور می بینید و چه جذابیتی در آن باعث شد تا به این ورزش روی بیاورید؟با توجه به رشته های مختلفی که در کیک بوکسینگ وجود دارد،کیک بوکس رشته ای است که در دنیا علاقه مندان زیادی جذب کرده و جذابیت های خاص خود را دارد.
جالب است اشاره کنم که من با دیدن فیلم "جوانمرد" آقای جمشید هاشم پور (که موضوعش بوکس بود) عاشق این رشته شدم و با اسرار و التماس های شبانه روز برای خانواده ام بالاخره در سال ۸۳ وارد این رشته شده و در مقابل نارضایتی ها و نگرانی های خانواده ام از جهت آسیب دیدگی ایستادم و ثابت کردم که کیک بوکس به هیچ وجه رشته خطرناکی نیست و فراتر از یک رشته ورزشی است.
البته این درست است که لقب بوکسر ها دماغ شکسته هاست، مثل گوش شکسته های کشتی ولی هر رشته ای حتی رشته های غیر رزمی مثل فوتبال حساسیت های خاص خود را به همراه دارد.
وضعیت امروز ورزش قهرمانی ملی و حمایت از قهرمانان چگونه است؟با این که نسبت به سال های گذشته دیدگاه ها نسبت به ورزش فرق کرده ولی متاسفانه هنوز در کشور ما حمایت هایی که باید از یک قهرمان شود انجام نمی شود.
آیا زمینه مساعدی برای رشد و پیشرفت ورزشکاران حرفه ای وجود دارد؟در این باره اگر بخواهم شفاف صحبت کنم می توان گفت که هیچ زمینه ی پیشرفتی در ایران وجود ندارد و هیچ بهایی برای ورزش حرفه ای داده نمی شود.
برای سال های آتی چه برنامه و چشم اندازی دارید؟برنامه فعلی بنده حفظ حضورم در تیم ملی برای اعزام های آتی است و همچنین حضور در مسابقات حرفه ای پیش رو.
وضعیت تمریناتتان چگونه است و در ماه های آتی چه مسابقاتی را در پیش دارید؟
خدارو شکر در مورد تمریناتی که دارم همه چیز بر وفق مراد است و برای مسابقات آسیایی مهر ماه کره جنوبی درحال آماده شدن هستم.
سطح کیفی تیم ملی ایران در مسابقات بین المللی و در مقایسه با سایر کشور ها چگونه است؟متاسفانه این موضوع حتی قابل مقایسه نیست با کشور های دیگر به دلیل یک سری محدودیت هایی که وجود دارد مثل نبود اسپانسر بخاطر عدم پوشش و عدم توجه کافی رسانه ها به این رشته ورزشی، عدم تخصیص بودجه مشخص، عدم امکانات کافی و نبود زیرساخت های لازم و همچنین بدعت هایی که در ایران گذاشته شده و سبک هایی که قارچ گونه به اسم کیک بوکسینگ که هیچ اعتباری از نظر نهادهای بین المللی ندارند و در ایران بوجود آمده اند که مشکلات زیادی را برای ورزشکاران علاقمند به این رشته ورزشی بوجود آورده اند.
از کجا شروع کردید و چگونه به تیم ملی رسیده اید؟همانطور که اشاره کردم بنده از سال ۸۳ شروع به این ورزش کرده و زیر نظر اساتید بزرگ استان همچون استاد کیاوری، استاد قلی پور و استاد پورموسی آموزش دیده ام که سال ۹۰ با لطفی که خداوند به من عنایت کرد یکی از بزرگان این رشته وافتخار آذربایجان را بر سر راه من قرار داد و با استاد صمید کریم پور آشنا شدم.
زیر نظر ایشان با زحماتی که برای من کشیدند به موفقیت های بسیاری دست یافتم که در راس همه آن ها بعد یک دهه که آخرین ملی پوش استان خود استاد کریم پور بودند، سال ۹۷ توانستم در انتخابی تیم ملی کیک بوکسینگ واکو اول شده و با انتخاب مربیان بتوانم پیراهن مقدس تیم ملی را بر تن کنم.
به عنوان عضو تیم ملی کیک بوکس ایران، توصیه شما به نوجوانان ورزشکاری که در ابتدای مسیر قرار دارند چیست؟بنده هیچ وقت اهل نصیحت کردن نبوده ام ولی همیشه به برادران کوچکتر، هنرجویانم این توصیه را می کنم که برای رسیدن به موفقیت و هدف باید اصول ادب و اخلاق را سرلوحه خود قرار بدهند و تنها با خودباوری است که می توان خودسازی کرد و به قله های موفقیت رسید به شرط آن که از هرگونه حاشیه خودشان را دور نگه دارند.
و اما سخن آخر.از پدر و مادر عزیزم که همه جوره و در همه حال درکم کرده و حمایتم کرده اند، برادر عزیزم و خواهر نازنینم که همیشه برایم انرژی مثبت داده و پشتم بودند تشکر و قدرانی می کنم و تشکر ویژه از استاد عزیزم صمید کریم پور که واقعا دلی و بدون هیچ چشم داشتی زحمتم را می کشند که برای هر ورزشکاری چنین مربی را آرزو می کنم.
سپاسگزارم از روزنامه سراسری عجب شیر که همیشه خبر های بنده را پوشش داده و این لطف همچنان شامل حال تمام ورزشکاران بوده است و در آخر تمام دوستانم، هنرجوهایم، اقوام و همشهریهای نازنینم که من را همیشه و در همه حال مورد لطف قرار دادند تشکر کرده و برایشان قول قهرمانی آسیا در مسابقات پیش رو را می دهم.