ضرورت طراحی مجتمع مسکونی مدرن با رویکرد هویت اجتماعی نیازهای اجتماعی انسان ها از اصلی ترین آن ها برای ادامه حیات هستند و مسکن یک از بارزترن ترین مسائل کشورهای در حال توسعه است.
طراحی مجتمع های مسکونی نیاز به برخی ملاحظات کالبدی، اجتماعی، اقتصادی، محیطی و بسیاری عوامل دیگر طراحی
دارد. نظریه های علوم رفتاری، در توضیح نحوه تعامل محیط های مسکونی با ساکنان، نقش هویت را پر رنگ
قلمداد می کنند. از سوی دیگر بسیاری از پژوهشگران نیز هویت را به عنوان هدف اصلی سکونت معرفی می
کنند. هویت در محیط های مسکونی به دو گونه فردی و اجتماعی پدید می آید و مسکن نقش اصلی را در این
میان ایفا می کند. محیط مسکونی به عنوان نمادی از ساکنان در فرایند کنش متقابل، ویژگی ها یی از ساکنان
را تفسیر و بیان میکند. شناخت خصوصیات فضای باز مسکونی، بررسی تیپولوژی ساختمانهای مسکونی و
سیر تحول تاریخی آن ، تحقیق برای رسیدن به مدلهای روانی مورد لزوم در واحد مسکونی و تأمین آن سبب
شده ساخت مسکن در دهه های اخیر در ایران تغییر بیابد ، هم چنین لزوم ایجاد انبوه مسکن، سبب کاهش کیفیت و مطلوبیت طراحی شده است. از نیاز های فراموش شده انسان ها در
طراحی مجتمع های مسکونی، توجه نکردن به تعامات اجتماعی است که به دلیل همین سهل انگاری و در نظر نگرفتن پیامدهای روانشناختی آن، زندگی فردی و اجتماعی ساکنین را با مشکلاتی مواجه شده است. با تحقیق های انجام شده رعایت هویت گرایی در مجتمع های مسکونی مدرن سبب مقبولیت بیشتر آن ها می گردد. همچنین توجه و به کارگیری ارزش های فرهنگی و اجتماعی جامعه سبب هماهنگی بیشتری بین سنت و مدرنیته خواهد شد وبه کارگیری مولفه های سنتی اجتماعی در طراحی مجتمع های مسکونی مدرن باعث افزایش هویت اجتماعی شهروندان می گردد.
