برخورد انسان‌ها با يکديگر زمينه آفرينش فرهنگ را آماده مي‌سازد. هيچ راهي جز اين نيست انسان‌‍‌ها بايد با يکديگر ديدار و گفتگو و کار کنند تا فرهنگ استوار و سالم و کارآمد پديد آيد. شناخت فرهنگ‌ها و انسان‌هاي ديگر يک پيامد بزرگ دارد، آن هم شناخت انسان از خويشتن است. آدمي در شناخت ديگران، هويت خود را کشف مي‌کند. فرهنگ‌ها و شيوه‌هاي زندگي ديگر، براي آدمي سرچشمه آگاهي‌هائي است که پرارج‌ترين آن‌ها، آگاه شدن آدمي به هويت خويشتن و توانائي‌ها و نارسائي‌هاي خويشتن است و در تنهائي و انزوا، چه انزواي افراد و چه انزواي جامعه‌ها، هويت انسان‌ها و جامعه‌ها، پوشيده مي‌ماند.

هويت انسان و جامعه او در برخورد با ساير انسان‌ها و جامعه‌ها آشکار مي‌شود. سرنوشت فرهنگ‌ها به هم وابسته است. فراموش شدن هر فرهنگي، ضايعه‌اي است بر تمامي فرهنگ بشري. باور کنيم که هر فرهنگ در درون خود مايه‌هاي ارجمندي براي عرضه کردن به بشريت دارد. بايد اين مايه‌هاي گوناگون فرهنگي را دريافت و در سرشار نمودن فرهنگ بشري از آن‌ها بهره گرفت. انسانيت يک نداي مشترک و فراگير است. اما فرهنگ‌ها متفاوتند. تفاوت فرهنگ‌ها نبايد به تجربه انسانيت بيانجامد. تفاوت فرهنگ‌ها بايد به غناي هر فرهنگ ديگري ياري رساند. تفاوت فرهنگ‌ها در بخش بزرگ خود، برخاسته از حادثه‌هاي تاريخي است.

در رهگذر حيات تاريخي، ملت‌ها در برابر رويدادها، واکنش‌هاي گوناگون نشان مي‌دهند. اين واکنش‌ها مي‌تواند سرچشمه بريدگي و انزوا و دشمني باشد، يا زمينه گفتگو و طلب و برکت. تنها از راه آشنا کردن فرهنگ‌ها با يکديگر است که دشمني‌ها به دوستي تبديل مي‌شود. اين هنر بزرگي از سياحت، يعني از سفر کردن و مسافر پذيرفتن برمي‌آيد. انسان‌ها نمايندگان فرهنگ‌هاي گوناگون‌اند و تماس رو در رو اين نمايندگان، تماس رو در روي فرهنگ هاست، و از اين تماس رو در رو است که غناي فرهنگي و به دنبال آن برکت پديد مي‌آيد. تماس‌هاي رو در رو بايد همه گروه‌ها را دربرگيرد.

جعفرشکوریان