لازم است بدانيم تا چند دهه قبل عقيده اكثر صاحب نظران اين بود كه توسعه مفهومي اقتصادی دارد؛ به عبارت ديگر، توسعه فقط جنبه اقتصادی داشت و كشورها در جهت دستيابي به توسعه، به تقويت اقتصاد خويش مي‌پرداختند. اما اين وضعيت با شكست كشورهايي كه فقط معيارهای اقتصادی را در برنامه‌ريزی خود در دستيابي به توسعه گنجانده بودند تغيير يافت، و موجب از دست رفتن مفهوم يك بعدی توسعه شد. اكنون مشخص شده است كه مبنای هر نوع توسعه، توسعه فرهنگي است؛ از اين رو، دولت‌ها بايد درراستای رسيدن به توسعه همه جانبه، سعي در تغيير نگرش خويش به انسان، بصورت يك موجودی فرهنگي داشته باشند. چراكه مبنای توسعه حقيقي و پايدار توسعه فرهنگي بوده و به مثابه ريشه‌ای كه درخت را تغذيه مي‌كند، ساير ابعاد توسعه (سياسي، اقتصادی و اجتماعي) نيز از اين بعد مهم تغذيه مي‌شوند. بنابراين، لازم است تا درارتقای سطح فرهنگ جامعه كوشا بوده و تلاش مضاعف به كار بسته شود.
بس مى‏توان گفت فرهنگ مبداء همه خوشبختي‌ها و بدبختي هاى ملت است. زيرا تمام خوشبختي‌ها و بدبختي هاى جوامع، بستگى به بهره‏مندى از پيشرفت علوم و فنون و عملكرد اعتقادات، اخلاق، ارزشها، هنرو... در زمينه‏هاى مختلف اجتماعى دارد.
 با عملكرد صحيح اين ابعاد فرهنگ و نيز بهره‏مندى از نتايج پيشرفت علوم و فنون، جوامع مى‏توانند به خوشبختى برسند. مى‏توان گفت همه امور جوامع بستگى تام به فرهنگ آنها دارد. لذا اگر مشكلات فرهنگى و آموزشى به صورتى كه مصالح كشور اقتضا مى‏كند حل شود، ديگر مسائل به آسانى حل مى‏گردد.