چطور شد که به این رشته روی آوردید؟
پس از ورود به دوران متوسطه تحصیلی در دبیرستان شاهد در حال تحصیل بودم که مربی ورزش ما جناب آقای «ایوب دادروان» به دلیل اینکه من در بسکتبال جهش های خوبی داشتم مرا به ورزش دوومیدانی تشویق کرد و جرقه ی زندگی ورزشی من از سال ۸۶  زده شد. در ابتدا کسی باور نمی کرد که با توده ی عضلات و استعداد کمی که داشتم بتوانم پیشرفت کنم.
من کم استعداد ترین فردی بودم که پا به پیست دوومیدانی گذاشتم و طی 2 سال اول علیرغم تمرین مداوم نتوانستم در استان آذربایجان شرقی جزو 3  نفر اول باشم. اما سال سوم در عین حال که در رده ی جوانان بودم، در رده ی بزرگسالان جز6 نفر ایران محسوب می شدم و در نهایت توانستم قهرمان جوانان و بزرگسالان ایران شوم.
 
آیا حضور قشر جوان در این رشته مستلزم استعداد و یا آناتومی خاص جسمانی می باشد؟
در جواب سوالتان باید بگویم بله ورود به هر رشته ای ملزم به داشتن استعداد است اما استعداد اولیه. دوومیدانی 25 ماده دارد. یعنی شما اگر لاغر باشید یا چاق، کوتاه قد و یا بلند، در ورزش دوومیدانی برای شما همیشه باز است. برخلاف تصور عامیانه که از دوومیدانی با عنوان دویدن یاد می شود، در دید آکادمیک باید بگویم استعداد دوومیدانی در تمامی افراد وجود دارد. ورزش دوومیدانی سن و سال ندارد اما بازه ی قهرمانی آن بهتر است از زمان نونهالی آغاز شود تا عضلات و سیستم فیزیکی ورزشکار آرام آرام شکل بگیرد و برای قهرمانی در سال های آتی آماده شود.
ورزش دوومیدانی ورزش صبر است، مسابقات دوومیدانی حتی برای افراد بالای 30 تا 100 هم بسته به رده سنی شان برگزار می شود که با عنوان Masters  از آن یاد می شود.

از عناوینی که در ورزش دوومیدانی در سطح کشور کسب کرده اید کدام یک شاخص تر است؟
من به صورت حرفه ای از سال 89  دوومیدانی را شروع کردم و در سال 90  قهرمان جوانان کشور شده و وارد تیم ملی شدم. پس از ورود به رده بزرگسالان توانستم چندین دوره قهرمان ماده ی 400 متر با مانع  بزرگسالان کشور شوم و در اردوهای تیم ملی حضور داشته باشم. در تیم های باشگاهی آهنگری تراکتور سازی، پیکان تهران و شهرداری تبریز دویده ام.

با توجه به شناخت اغلب مردم از رشته دوومیدانی صرفا به عنوان دوندگی، درباره ی تنوع رشته های دوومیدانی مختصرا صحبت بفرمایید.
دوومیدانی شامل مواد دویدن (سرعت ،نیمه استقامت ،استقامت )، پرش ها و پرتاب ها می باشد.
در دوومیدانی 25 ماده وجود دارد و پر بیننده ترین و گرانترین جایگاه های تماشاگران در مسابقات جهانی و المپیک مربوط به این ورزش می باشد.
مسابقات دوومیدانی در دو بخش داخل سالن و فضای باز انجام می شود. در مسابقات فضای باز مواد دوها بصورت (100-110متر بامانع آقایان -100متر بامانع بانوان -200متر-400متر-800متر-1500متر-3000 متر بامانع - 5 هزار متر -10هزار متر و ماراتن) در پرش ها (پرش طول ،پرش سه گام ، پرش با نیزه و پرش ارتفاع) و در پرتاب ها (پرتاب نیزه، پرتاب دیسک، پرتاب وزنه و پرتاب چکش) می باشد.

به عنوان روابط عمومی هیئت دوومیدانی استان آذربایجان شرقی جایگاه استان و کشور را در سطح بین المللی به چه صورت می بینید؟
من تقریبا 3 ماهی است که در سمت روابط عمومی و امور بین الملل هیئت دوومیدانی در خدمت عزیزان هستم. استان آذربایجان شرقی ورزشکارانی را تحویل جامعه ورزش داده که فکر نمی کنم جایگزینی بتواند جای آن ها را بگیرد. تا آنجا که سن من قد می دهد ورزشکارانی همچون ناصر باباپور که در المپیک سئول حضور داشته و اولین ایرانی که توانسته ماراتن 42 کیلومتری را به اتمام رساند، ایوب بوداغی که در 100 متر المپیک مونترال حضور داشته، محمد وجدان زاده، بیاض پور ممی، یوسف عزیزپور، سجاد هاشمی استوره ی 400 متر ایران و جهان و حضورش در المپیک ارتش های جهان (سیزم) و المپیک 2012 لندن.
باید بگویم تبریز و در اصل استان آذربایجان شرقی لنگر دوومیدانی ایران بوده است و امیدوارم  بقای آن بدست مسئولان دوام داشته باشد چرا که فرهنگ سازی ورزش پایه و مادر به نام دوومیدانی باید از سرچشمه یعنی اداره ورزش و جوانان استان آغاز شود و برنامه ریزی و صرف بودجه بی شک نیاز مبرم این رشته پر مدال المپیکی می باشد.

آیا کشورمان پتانسیل انسانی و امکانات جانبی در جهت پیشرفت مادر ورزش ها را داراست؟
پتانسیل که چه بگویم! منطقه آذربایجان بدلیل داشتن اقلیم فوق العاده معدن پتانسیل و استعداد در دوومیدانی می باشد. اما از لحاظ امکانات صادقانه بگویم در حد صفر هستیم. ما ورزشگاه تخصصی سرپوشیده دوومیدانی داریم اما تشک پرش با نیزه، تشک پرش ارتفاع، تخته ی استارت، تپانچه ی استارت و و و.... نداریم ! پیست دوومیدانی داریم اما با کاربری فوتبال!
پیست دوومیدانی تختی که از سال 86 ناقص تارتان شده و پیست دوومیدانی 30 میلیاردی ورزشگاه یادگار امام فدای بازی های فوتبال تیم های استان شد.
انگار زمین چمن داریم اما دروازه و توپی نیست!
سالیان سال است به دلیل نداشتن امکانات فیزیکی مناسب، تبریزی که سالیان سال قطب دوومیدانی است نتوانسته حتی در رده ی نونهالان یا دانش آموزان میزبان باشد چه رسد به رده ی بزرگسالان. سالن علی آبادی و پیست استادیوم تختی تخصصا در دست هیئت دوومیدانی است اما چه فایده که ما در مواد پرش ارتفاع، پرش بانیزه و دوهای 3000 با مانع اصلا امکانات نداریم و فقط به لطف داشتن مربیان خوب با همین امکانات صفر، مظلوم ترین ورزش را زنده نگه
داشته ایم.

با توجه به این که از رشته ی دوومیدانی در کنار مسابقه های شنا به عنوان قلب بازی های المپیک یاد شده، ارزش گذاری این ورزش را در دنیا چطور ارزیابی می کنید؟
دوومیدانی به عنوان یک ورزش مادر نام گذاری شده و آنقدر اهمیت آن بالا رفته که چند سالی است فدراسیون دوومیدانی جهانی یک سازمان با عنوان Kids Athletics بنا ساخته تا کودکان از سن5 سالگی ورزش را شروع کنند.
برای حضور در فینال 100 متر المپیک 2012 در دورترین نقطه ورزشگاه مبلغ 30 میلیون تومان قیمت بلیط بود و این یعنی جایگاه ورزش دوومیدانی در دنیا.

  به عنوان مدیر برنامه ی رشته ی دوومیدانی تیم ملی کشور ترکیه تجربیات ارزنده ای به دست آورده اید، تحلیل شما در رابطه با میزان ارزش گذاری این کشور نسبت به ورزش چگونه است؟
در اولین مسابقه ای که با عنوان مسابقات دهه مبارکه فجر به صورت بین المللی در تهران برگزار شد به عنوان مدیر فنی و مدیربرنامه تیم ملی ترکیه حضور داشتم و طی سال های اخیر در شهر آنکارا و استانبول با مربیان روس و استونیایی و ترک ارتباط دارم و تجربیاتی در این زمینه کسب کردم. ترکیه بدون شک در سال های آتی جزو  قدرهای دوومیدانی دنیا خواهد شد. بهترین امکانات، سرمایه گزاری بر روی مربیان داخلی با بهره گیری از مربیان خارجی و اردوهای متعدد خارجی و همچنین حضور در تمامی میادین ورزشی و علمی بدون شک ارزش و خروجی فراتر از آنچه که در کشور های دیگر می بینیم را خواهد داشت.

چه دلیلی باعث شد تا شما کشور ترکیه را برای ادامه فعالیت انتخاب کنید و آیا انتظاراتی از مسئولین کشوری خودمان دارید که برآورده نشده است؟
از آنجایی که من از دانشگاه بیلکنت آنکارا فارغ التحصیل شدم و به زبان های روسی ،انگلیسی ،ترکی استانبولی و فارسی تسلط داشتم و پس از آنکه توانستم ملی پوشان دوومیدانی کار ایران را که بصورت شخصی به تورنومنت های اروپایی کشور ترکیه می آمدند مدیریت کنم. تحت این شرایط ریاست فدراسیون دوومیدانی کشور ترکیه آقای فاتح چینتمار از من درخواست نمود تا به عنوان مدیر برنامه تیم ملی این کشور را یاری کنم. بدون شک این جای خالی در کشور خودم بیشتر احساس می شد تا یک کشور غریبه.
سال پیش در تورنومنت بزرگ استانبول کاپ با مسئولان فدراسیون جهانی دوومیدانی صحبت کردم و درخواست دوره ی مدیربرنامه گی را دادم و از آنجایی که مدارک تحصیلی و مدرک زبان داشتم مور قبول واقع شدم به شرط آنکه فدراسیون دوومیدانی ایران ایمیلی مبنی بر معرفی من به آنها زده باشد. متاسفانه نامه ی من به سرانجام نرسید و ایران از یک مدیر برنامه رسمی در فدراسیون جهانی جا ماند.

در دنیای امروز سطح تحصیلات رابطه ی مستقیمی با سطح موفقیت ورزشکاران حرفه ای دارد، نگاه شما نسبت به این موضوع چگونه است؟
رهبر عزیزمان همیشه در کنار ورزش به تحصیل اشاره کرده اند. تحصیلات درک صحیح و عمیق تری را از یک فعالیت ورزشی می سازد و فعالیت های ورزشی در شرایط سخت انسان را محکم تر می کند.

 اگر سخنی با جوانان، ورزشکاران و مسئولین دارید بفرمایید.
یک جمله به برادران و خواهران عزیز کفایت می کند، همین بس که دنیای خودمان را کوچک نشماریم. دنیای ورزش یک فضا برای رشد ما می باشد، جایگاه 30 سال بعد شما همین امروز می تواند در یک میدان ورزشی رقم بخورد.
یک سخن و یک گلایه از اولیای کودکانمان، فرزندانتان را با میدان های ورزشی آشنا کنید. ای کاش همان قدر که بر روی کلاس های زبان کودک از سن 4-5 سالگی تمرکز می کنید، اشتیاق به داشتن یک قهرمان را هم در خانواده تان بپرورانید.
و مسئولین بی شک امید جوانان هستند و مطمئنا همه برای موفقیت ما تلاش می کنند.