بی تردید نقش آب در شکل گیری نخستین زیستگا ههای انسانی را نمی توان نادیده گرفت،به همین دلیل آب در زندگی انسان عاوه بر رفع نیازهای زیستی،به دلیل خلاقیت معماران جایگاه هنری و بار فرهنگی نیز ، پیدا می کند
درک مفهوم آب در معماری مستلزم درک «معماری آب » به معنای درک قوانین فیزیکی رفتار آب احساسات ما در تقابل کنش و واکنش آب، و مهم تر از همه تمثیل و ارتباط آن با زندگی انسان ها است: معماری تنها استفاده از مواد و مصالح یا ترکیب اشکال نیست چرا که بی شک معنا و مفهوم فواره ها در باغ ها و بناها بیش از آبشخوری برای چهارپایان بوده است و سازندگان بنا از گذشته در پی انعکاس رابطه بین مردم با اساطیر و مذاهب بوده اند. انسان سنتي بر اين باور است كه هر آنچه در جهان است نماد و تكراري است از نمونه ازلي خود در عالم والا . بر اساس اين باورانسان خود مظهر آفر ينش و تجلي حق بشمار مي آيد و همواره بر آن است تا ا ين صفات خداوند وعرش را به فعليت درآورد . موثرترین ویژگی آب در معماری، نشانه های شکل گرا آن است؛ که ملموس ترین و قابل درک ترین آن نیز می باشد.صورت خاص این مبحث به جلوه های عینی آب در معماری و باغ سازی م یپردازد که شامل صورت های «مرکزیت، شکل دهنده، دعوت کننده، پیوند دهنده، جداکننده، گذرا، جاری، منظرین و نمایشی » در محیط است و بر این فرضیه تاکید دارد که آب در معماری به عنوان عنصری اصلی، مرکزی و در متن تلقی شده و در عنصری فرعی و در حاشیه نیست.عناصر طبيعي مانند آب ، از گذشته هاي بسيار دور ، به عنوان عواملي زندگي آفرين ، درنزد اقوام و گروههاي فرهنگي ساكن در نقاط مختلف دنيا تقديس مي شدند. به ويژه ، در سرزمين ايران به دليل وجود شرايط اقليمي خاص آب ، به عنوان عنصر هستي بخش، بسيار مورد توجه بوده و به دليل نياز روزمره به آن و ترس از نبودنش، به عنوان كيي از ايزدان ، در ذهن ايرانيان ، جايگاه ويژه اي داشته است. به اين ترتيب ، با اينكه آب ، از عوامل طبيعي اثرگذار بر شهرسازي محسوب مي شد ، انتخاب مكان مناسب شهرها و نحوه نمايش آب در آنها به منظور پرستش بر اساس مقوله هاي اساطيري و با دقت كامل انجام مي گرفت . در نتيجه ، آب ، كه به عنوان سرچشمه حيات، جايگاه ويژه اي در تفكر ايراني داشت ، در سطح زيستگا هها تبلور كالبدي يافت و شهرها و آرمانشهرها را معنا بخشيد و به صورتهاي گوناگون مانند نقطه، خط و سطوح ايستا و پويا ، فضاي پيرامونش را شكل داد ؛ هر شهر با حضور آب ، ويژگي هاي منحصر به فردي يافت و از بقيه زيستگا هها متمايز گرديد . در جاهايي كه آب جاري در دسترس نبود ، كاريزها در امتداد مسير خود ، مبين شكل توسعه شهر شدند . مكان فعالي تها ، با توجه به جريان آب انتخاب شد و عناصر شهري با توجه به حركت آب شكل گرفتند.
نویسنده: شادی رهبر صباغی