اجناس خارجي با ورود به بازار داخل زمينه فرهنگي نامريي همراه خود به ارمغان مي‏ آورند که فرهنگ غني و اسلامي ما را مورد تهاجم قرار مي‏ دهند تا فرهنگ غرب را جايگزين کنند. بسيج عمومي مردم براي تشويق به مصرف کالاهاي داخلي يکي از اين وظايف است. به نوعي براي پررنگ کردن توجهات به اين مسأله بايد وجدان عمومي جامعه را به آن حساس کرد.

زماني مي‌توانيم به توسعه پايدار برسيم که روند توليد و مصرف در کشورمان را به بهترين شکل ممکن هدايت، نظارت و مديريت کنيم. در مهندسي فرهنگي بايد اين مسأله را به درستي تشريح و تبيين کنيم که جامعه درعين حالي که بايد در رفاه باشد، در همان حال تفکر و نگرش توليدي هم داشته باشد و در عين ورود کالايي که در داخل توليد نمي‌شود صادرات را هم بايد تنظيم کرد و از ورود کالاي مشابه به کشور اجتناب ورزيد. داد و ستد نيازمند مديريت است اگرچه بايد اعتراف کرد که در بخش واردات کالا به کشورمان از مديريت و نظارت قوي و خوبي برخوردار نيستيم.

حمايت از توليد و سرمايه‏گذاري علمي- فني و صادرات در حوزه‏هايي كه به لحاظ تاريخي در كشور ايران داراي مزيت اقتصادي بوده‏اند نظير فرش، خشكبار، زعفران، ابريشم و... از اهميت راهبردي و استراتژيك، درآمدزايي و فقرزدايي گسترده‏اي برخوردار خواهد شد. چرا كه اين محصولات از يك‏سو متعلق به نواحي محروم و كم‏تر پيشرفته هستند و از سوي ديگر احياي آنها به اشتغال نيروهاي ساده و كم‏تخصص در كنار متخصصان و در نتيجه كاهش مهاجرت، پيشرفت متوازن، كاهش بيكاري و... منجر خواهد شد.

جعفر شکوریان