از طنز روزگار باشد یا واقعیت جامعه ما هر چه که از خارج مرزها به ملک ایران میرسد از مصداق و محتوا تهی می شود. پراید می سازیم تا صاحبان یک درآمد متوسط بتوانند صاحب اتومبیل شوند.بعد از مدتها انتظار و نذر و نیاز آنقدر قیمتش بالا می رود که می شود خودروی اشراف در حالیکه پلیس کشور به مردم التماس می کند که جهت حفظ جان و سرمایه خود پراید نخرند. نه اینکه حالا وضعمان این باشد وقتی که می خواستیم کشور بریتانیا را از شر هیلمن یا همان پیکان خودمان راحت کنیم یکجا امتیازش را خریده و وارد باشگاه خودروسازان جهان شدیم. روزی که آخرین تولید این خودروی خاطره انگیز را به موزه خودرو می فرستادیم کیفیت آن از اولین تولیدی اش کمتر بود.
از طنز روزگار باشد یا واقعیت جامعه ما هر چه که از خارج مرزها به ملک ایران میرسد از مصداق و محتوا تهی می شود. پراید می سازیم تا صاحبان یک درآمد متوسط بتوانند صاحب اتومبیل شوند.بعد از مدتها انتظار و نذر و نیاز آنقدر قیمتش بالا می رود که می شود خودروی اشراف در حالیکه پلیس کشور به مردم التماس می کند که جهت حفظ جان و سرمایه خود پراید نخرند. نه اینکه حالا وضعمان این باشد وقتی که می خواستیم کشور بریتانیا را از شر هیلمن یا همان پیکان خودمان راحت کنیم یکجا امتیازش را خریده و وارد باشگاه خودروسازان جهان شدیم. روزی که آخرین تولید این خودروی خاطره انگیز را به موزه خودرو می فرستادیم کیفیت آن از اولین تولیدی اش کمتر بود.
ژاپن و کره هم با ما شروع کردند. آنها هر چه زمان گذشت محصولاتشان بهتر و تنوعش بیشتر شد. قوانین راهنمایی و رانندگی را برای همه دنیا و برای راحتی مردم وضع می کنند. قانون چراغ قرمز، محل عبور عابر پیاده، خط کشی وسط جاده و.... از بیکاری وضع کنندگانش نبوده است. راه ممکن برای رانندگی در شهر و جاده است. منبعی برای کسب درآمد دولت نیست. یک شهروند متمدن به ندرت جریمه می شود و اگر خلافی مرتکب شد و پلیس او را جریمه کرد دیگر هزار راست و ناراست را سرهم نمی کند و مریضی همسر و بچه و... را دلیل تخلف خود نمی داند. برگ جریمه را می گیرد و به موقع پرداخت می کند. البته شهرداریشان واقعا شهر را اداره و نه کنترل می کند تا زمان بگذرد. پارکینگ می سازد و حمل و نقل عمومی را ارزان و با سهولت در اختیار شهروندان می گذارد. این از مقدمه مطلب و اما بعد:
در طی سال های اخیر رشد سریع شهرهای بزرگ کشورهای در حال توسعه،منجر به ظهور مسائلی مانند کمبود واحدهای مسکونی،بالا بودن میزان بیکاری،مشکلات اقتصادی،فقر،حاشیه نشینی،آلودگی های زیست محیطی و جز اینها شده است.همین امر خود موجب نابرابری خدمات و امکانات و کمرنگ شدن عدالت اجتماعی در سطح منطقه ای و ملی گردیده است.بر همین اساس عده زیادی از محققان عقیده دارند که بایستی برنامه ریزی های توسعه بر اساس تاکید بر پویایی شهرهای کوچک و متوسط تهیه شوند،چراکه با وجود امکانات و خدمات مشابه در شهرهای میانی از مهاجرت های بی رویه روستاییان به کلان شهرها در سطح منطقه ای جلوگیری خواهد شد و مهاجران شهرهای درجه دوم را برای زیست خود انتخاب می کنند.به هر حال این شهرها نسبت به شهرهای بزرگ بار اقتصادی کمتری را بر خا نوارها تحمیل می کنند و در مقابل انواع آلودگی های زیست محیطی که در کلان شهرها به طور جدی وجود دارند،مصونیت بیشتری دارند. توسعه و تقویت شهرهای متوسط سیاستی است که با اهداف تمرکز زدایی انطباق دارد و در دراز مدت منجر به ایجاد شرایطی می گردد که توان فعالیت های تولیدی را در درون این کانون ها تقویت می کند.اینها کل منطقه را تحت تاثیر عملکرد و نقش خود قرار می دهند و می توانند مجموعه عوامل لازم را برای شکوفایی مناطق پیرامونی خود فراهم سازند.دنیس راندینلی در نظریه خود ضمن تاکید بر شهرهای درجه دوم در توسعه اجتماعی اقتصادی کشورها نقش های زیر را برای این شهرها در توسعه منطقه ای عنوان می کند:
۱.شهرهای میانی از مشکلاتی که مسکن، حمل و نقل،اشتغال،آلودگی و تامین خدمات شهری در بزرگترین شهرها ایجاد می کنند،می کاهند.
۲. شهرهای میانی از نابرابری های ناحیه ای می‌کاهند،زیرا امکانات و خدمات عرضه شده در حوزه های مادر شهری از شهرهای میانی بیشتر است و گسترش خدمات و امکانات در شهرهای میانی نابرابری های موجود را کاهش می دهد.
۳.شهرهای میانی از طریق ایجاد خدمات،امکانات و بازار برای تولیدات کشاورزی حوزه های روستایی به اقتصاد روستایی تحرک و پویایی می بخشند.
۴. شهرهای میانی تمرکز اداری را در شهرهای بزرگ کاهش می دهند.در این صورت تمرکز سرمایه گذاری در شهرهای بزرگ صورت نمی‌گیرد و برای سرمایه گذاری های بخش عمومی و خصوصی در شهرهای میانی و دیگر شهرها زمینه های مساعدی ایجاد می شود.
۵. با توجه به اینکه در کشورهای در حال توسعه فقر بیشتر در شهرهای میانی و کوچک دیده می‌شود.سرمایه گذاری در این شهرها برای بیکاران و مهاجران روستایی فرصت های اشتغال ایجاد می‌کند و در نتیجه باعث کاهش فقر می‌شود.
مطالعات مربوط به مسائل و سلسله مراتب شهری ایران بدون استثنا عملکرد و نقش در حال افزایش کلان شهرها را نشان می دهد که در نهایت به ضرر شهرهای متوسط تمام می شود.بدین جهت با توجه به مجموعه شرایط و مسائل عنوان شده و تجربیاتی که در طول دهه های گذشته به دست آمده است،هر گونه تصمیم گیری در سیاست تعادل بخشی نظام شهری ایران باید از پایین شروع شود تا ضمن حفظ روابط ارگانیکی مکان های مرکزی و بالاخره شهرها با نواحی کوچک و قلمروهای طبیعی جوامع انسانی در داخل یک سیستم با حفظ وابستگی بنیادی و متعلق به مجموعه ها در مفهوم فضایی آن شکل گیرد.
بنابراین با مدیریت جامع شهری و سیاستگذاری صحیح در زمینه مدیریت شهرهای کوچک و متوسط می توان به موارد ذیل جامه عمل پوشاند:
۱.از نظر زیست محیطی شهرهای پایدار و سازگار با محیط زیست به وجود آورد.
۲. با کنترل مهاجرت های روستایی به سمت شهرهای بزرگ می توان نوعی نظام سلسله مراتبی شهری سنجیده و متعادل ایجاد کرد.
۳.شهرهای متوسط با درجه بالایی از امکان مشارکت ساکنان،زمینه بهتری را برای توسعه و همبستگی اجتماعی فراهم می آورند.
۴.مقابله با مسائل مسکن اهمیت بسیاری در مدیریت شهری دارد و در شهرهای متوسط امکان دادن پاسخ های متنوع به مشکلات فراهم است.
۵. عمران روستایی از طریق شهرهای میانه،بهتر امکان پذیر خواهد بود.
۶. هزینه های خدمات عمومی و شهری به میزان زیادی کاهش پیدا خواهد کرد.
۷. آسیب های اجتماعی (زاغه نشینی،حاشیه نشینی،میزان جنایت،فساد و انواع آلودگی ها و جز آن)کاهش بسیار خواهد یافت.
۸. بسط عدالت اجتماعی و حقوق شهروندی
۹. تسریع در تهیه و اجرای طرح های شهری و تطابق آن با خواسته ها و نیازهای مردم.
