عید نوروز و دیگر جشن‌های ملی و میهنی، جدای از تربیت‌های اوّلیه اجتماعی و سیاسی، هم‌بستگی احساسات ملی را هدف قرار می‌دهند. ویژگی نمادین این جشن‌ها، برخاستن از روح هم‌بسته عواطف ملی و هم‌دلی همه مردمان است. عید نوروز، تصویری روشن از فرهنگ ملی و مذهبی ایرانیان و عامل مهمی در هم‌بستگی احساسات آنان می‌نماید.        
زندگی نو با نوروز نو
عیدها و جشن‌ها، افتخار ملی هر قوم و سرزمین، و نشان ساختار و پیشینه فرهنگی و تمدن آنان است. اعیادی که از نظر دیرینگی تاریخی و مذهبی ریشه دار بوده و در طول زمان با اعتقادها و آداب و رسوم ملت‌ها در هم آمیخته، جلوه و جایگاه ویژه‌ای دارند و بی آن هیچ ملتی هویت واقعی ندارد و به بیگانگی از خود دچار خواهد شد. عید نوروز از این جهت که اعتقادها و باورهای مذهبی و سنن کهن ملی، در آن به هم آمیخته، اهمیتی گسترده یافته است.
بهرحال نــــوروز، این عید باستانی ما ایرانیها با تمام زیباییهایش و آیین کهن ارزشمندش پیام آور صلح و صفا و شادی و آرامش است. ایرانیان از قدیم در هر موقعیتی که بودند در این وقت سال شادی و شادمانی را به دل‌ها راه می‌دادند زیرا که پیام نوروز شاد بودن و شاد زیستن است. چیزی که جشن نوروز را از دیگر جشن‌ها جدا می‌سازد این است که نوروز با زندگی نو و تازه شدن پیوند دارد، با پایان یافتن زمستان و رفتن سرما و جایگزین شدن بهار طبیعت، انسان نیز افکار، اندیشه و دل خود را از کینه پاک می‌کند و بطور کلی محور اصلی جشن نوروز بر شادمانی و سرور و پایکوبی بنا شده و به روح انسان تازگی و جنبشی نو میدهد ...
عید همان عید است، انگار دل دیگر همان دل نیست. وقتش رسیده در کنار زدودن غبار از خانه های جسم، غبارهای روح هم در آستانه ی سال جدید تکانده شوند تا خالی از هر کینه¬ای؛ از هر بغضی؛ به پیشواز سال جدید برویم، سهم ما نوجوانان ایران بهترین هاست و برای رسیدن به بهترین‌ها تلاش می‌کنیم تا خود نیز بهترین باشیم.
از آموزه‌های دینی درباره آداب نوروز، سنت حسنه دیدار با دوستان و آشنایان است. از موجبات گسترش دوستی و محبت و از عوامل توسعه مودت و دیگرخواهی در جامعه آن است که مرد م همدیگر را فراموش نکنند و گاه و بی‌گاه به دیدار هم بشتابند. براین امر، در فرهنگ اسلامی سفارش بسیار شده و بر این عمل خداپسندانه و نیکو، پاداش هاو آثار فراوانی ذکر شده است؛
بهار، درس خداشناسی و معاد و تحول و رشد و تکامل است. اگر انسان‌ها از این طبیعت زیبا، درس بیاموزند، در حقیقت اعتقاد به رستاخیز را آموخته‌اند. در این صورت باید سرآغاز چنان بعثتی را روز برتر و نوروز نامید و آن را جشن گرفت. اگر مراسم نوروزی بر این اساس پی‌ریزی گردد و انسان‌ها خود را با محتوای دعای آغاز سال که بیان کننده تحول و نغمه توحیدی است هم‌گام و هم‌گون سازند. چنین نوروزی سرشار از مبارکی و میمنت خواهد بود.
عیدها و جشن‌ها، افتخار ملی هر قوم و سرزمین، و نشان ساختار و پیشینه فرهنگی و تمدن آنان است. اعیادی که از نظر دیرینگی تاریخی و مذهبی ریشه دار بوده و در طول زمان با اعتقادها و آداب و رسوم ملت‌ها در هم آمیخته، جلوه و جایگاه ویژه‌ای دارند و بی آن هیچ ملتی هویت واقعی ندارد و به بیگانگی از خود دچار خواهد شد. عید نوروز از این جهت که اعتقادها و باورهای مذهبی و سنن کهن ملی، در آن به هم آمیخته، اهمیتی گسترده یافته است.
بهرحال نــــوروز، این عید باستانی ما ایرانیها با تمام زیباییهایش و آیین کهن ارزشمندش پیام آور صلح و صفا و شادی و آرامش است. ایرانیان از قدیم در هر موقعیتی که بودند در این وقت سال شادی و شادمانی را به دل‌ها راه می‌دادند زیرا که پیام نوروز شاد بودن و شاد زیستن است. چیزی که جشن نوروز را از دیگر جشن‌ها جدا می‌سازد این است که نوروز با زندگی نو و تازه شدن پیوند دارد، با پایان یافتن زمستان و رفتن سرما و جایگزین شدن بهار طبیعت، انسان نیز افکار، اندیشه و دل خود را از کینه پاک می‌کند و بطور کلی محور اصلی جشن نوروز بر شادمانی و سرور و پایکوبی بنا شده و به روح انسان تازگی و جنبشی نو میدهد ...
عید همان عید است، انگار دل دیگر همان دل نیست. وقتش رسیده در کنار زدودن غبار از خانه های جسم، غبارهای روح هم در آستانه ی سال جدید تکانده شوند تا خالی از هر کینه¬ای؛ از هر بغضی؛ به پیشواز سال جدید برویم، سهم ما نوجوانان ایران بهترین هاست و برای رسیدن به بهترین‌ها تلاش می‌کنیم تا خود نیز بهترین باشیم.
از آموزه‌های دینی درباره آداب نوروز، سنت حسنه دیدار با دوستان و آشنایان است. از موجبات گسترش دوستی و محبت و از عوامل توسعه مودت و دیگرخواهی در جامعه آن است که مرد م همدیگر را فراموش نکنند و گاه و بی‌گاه به دیدار هم بشتابند. براین امر، در فرهنگ اسلامی سفارش بسیار شده و بر این عمل خداپسندانه و نیکو، پاداش هاو آثار فراوانی ذکر شده است؛
بهار، درس خداشناسی و معاد و تحول و رشد و تکامل است. اگر انسان‌ها از این طبیعت زیبا، درس بیاموزند، در حقیقت اعتقاد به رستاخیز را آموخته‌اند. در این صورت باید سرآغاز چنان بعثتی را روز برتر و نوروز نامید و آن را جشن گرفت. اگر مراسم نوروزی بر این اساس پی‌ریزی گردد و انسان‌ها خود را با محتوای دعای آغاز سال که بیان کننده تحول و نغمه توحیدی است هم‌گام و هم‌گون سازند. چنین نوروزی سرشار از مبارکی و میمنت خواهد بود.